آیه 124 از سوره «نساء» در این ارتباط سخن می‌گوید:

«وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَی? وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَ?ئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا یُظْلَمُونَ نَقِیرًا»

ترجمه آیه:

"و هرکس کارهای شایسته انجام دهد، چه مرد باشد و چه زن، در حالی که مومن باشد پس آنان به بهشت وارد می‌شوند و کمترین ستمی به آنان نمی‌شود."

برخی از پیام‌های این آیه:

عامل ورود به بهشت، ایمان و عمل صالح است، نه ادعا و آرزو و نژاد زیرا در بهره‌گیری از لطف خدا، همه نژاد‌ها، رنگ‌ها و ملل یکسان‌اند.

با انجام قسمتی از کارهای صالح، به بهشت امید داشته باشید. چون کمال، بی‌نهایت و قدرت کسب انسان محدود است.

برخلاف اعتقادات گروهی از یهود و مسیحیان، زن و مرد، در رسیدن به کمالات معنوی برابرند.

ایمان، شرط قبولی اعمال است و خدمات انسان‌های بی‌ایمان، در همین دنیا جبران می‌شود و ارزش‌ اخروی ندارند، اما جزای مومن نیکوکار، بهشت است.

کلمه‌ی «نقیر» از نوک زدن گرفته شده و به گودی هسته‌ی خرما که گویا نوک خورده است، گفته می‌شود. بنابراین کارهای نیک، گرچه اندک باشد ارزش دارد.

منابع:

کتاب دقایقی با قرآن، تالیف حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی، ناشر: مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، نوبت چاپ: پانزدهم، زمستان سال 1390